Ons bezoek aan Florence is eigenlijk te kort. Al de volgende ochtend nemen we na het ontbijt afscheid van Hans en Marijke uit Groningen en maken we ons klaar voor de laatste etappe naar ons vanuit Nederland geboekte landhuis Il Casolarino op een heuvel zo’n 8 km van Certaldo voor een heerlijke relaxweek.

We nemen nog wat sfeerfoto’s op de Piazza Michelangelo en al snel fietsen we Florence weer uit. Het eerste gedeelte fietsen we nog via de route van Hans Reitsma maar na zo’n 30 pittige kilometers moeten we daarvan afwijken en fietsen we verder via de kaart die helaas niet zo duidelijk is wat hoogteverschillen betreft. We hebben een route gepland via St Pancreas, Lucardo en Fiano. Als we in St. Pancreas de richting checken naar Lucardo wenst een behulpzame Italiaan ons meewarig succes. Do you see that hill? That’s Lucardo.....good luck !

We slikken even en gaan vervolgens de aangewezen richting in waar we afdalingen nemen van 15 tot 20 %. Shit...we hopen niet dat de weg dadelijk ook zo steil naar boven gaat. In het dal aangekomen proberen we eerst de route om de heuvel heen. Dat gaat een paar kilometer goed maar dan komen we op een zeer slechte steile weg. We besluiten nog een stukje verder om te gaan maar eindigen daar uiteindelijk ook op een slechte onverharde weg die ook nog eens de verkeerde kant uit gaat. Helaas zit er niets anders op dan weer terug te fietsen naar het dal en de hoofdweg naar Lucardo te nemen.....en die is steil.......elke paar honderd meters staan we hijgend langs de weg, bij te komen van de klim en vervloeken meermalen de zwaartekracht van onze aanhanger (die hakt erin zeg) maar uiteindelijk komen we boven. We denken dat de ergste hobbel nu genomen is en genieten van Lucardo, een schattig plaatsje met een middeleeuws kasteel en prachtige vergezichten. Maar helaas blijft het niet bij deze ene hobbel. Onze kaart toont een afslagje vlak voor Fiano in de richting van de coördinaten van ons huis. Die nemen we dus......nog een paar kilometer en we zijn er. De afdalingen blijken wederom heel steil en we beseffen dat er geen weg terug is. Hier komen we met de fiets niet meer naar boven.....De eerste kilometers gaat het goed. Echter dieper in het dal houdt de asfaltweg op en begint een gravel weg. Maar ook deze eindigt in een bospad en wordt slechter en slechter en uiteindelijk onfietsbaar. We moeten gaan lopen met de fiets aan de hand.. We hebben geen keus, teruggaan is geen optie want ook die route is met een volbepakte fiets niet haalbaar. In het diepste punt van het dal, daar waar de weg weer omhoog gaat eten we verontrust een boterhammetje. Waar zal dit pad eindigen en hoe komen we weer boven? Robert vraagt of we bereik met onze mobieltjes hebben maar ik wil het niet eens weten en weiger dat te bekijken. Als we echt hulptroepen nodig hebben zien we dat dan wel weer. Volgens de opgegeven coördinaten is ons huis ca. 1 kilometer boven ons dus we klauteren met de fiets aan de hand over het slechte pad met zand en grote keien naar boven. Het is loodzwaar en elke schaduwplek benutten we even om weer bij te komen. Na zo’n 600 meter zien we weer een huis en komen we godzijdank weer op asfalt terecht en na nog zo’n 400 meter staan we op de oprijlaan van ons huis waar toevallig net Frans en Wieske komen aanrijden. Toch fijn als zo’n avontuur goed afloopt :-).

Il Casolarino blijkt afgelegen op een heuvel maar fantastisch. Het is een prachtig ruim huis met een ruim buitengedeelte, een heerlijk zwembad en een olijfenboomgaard en bovenal met een waanzinnig uitzicht. Samen met Hans, Nel, Frans, Wieske en Roxy maken we leuke uitstapjes in de omgeving maar relaxen ook heerlijk in de tuin en genieten van lekker eten en goede wijnen. Een ideale afsluiting na onze 3 sportieve weken.

Op woensdag haalt een mopperende chauffeur van Soetens fietsvervoer onze fiets op. Het is warm en ons huis is moeilijk te vinden en hij is al vertraagd doordat hij onnodig via een adres in Pisa heeft moeten rijden. Na zijn telefoontje komen we hem tegemoet en fietsen we naar beneden en laden onze fiets bij het station in de bus van Soetens. De tandem gaat goed verzorgd naar huis en wij vliegen zaterdag terug...eerst nog een paar dagen genieten.

En dan is het ineens zondag......we zijn weer thuis. Heerlijk nagenieten van een geweldige reis en over een paar weken kunnen de voorbereidingen voor onze volgende fietsexpeditie weer beginnen. Op 27 november vertrekken we met het vliegtuig en gaan we 9 weken fietsen in Vietnam, Laos en Cambodja. Een mooi vooruitzicht.

Even een terugblik sinds ons laatste weblog:

In Verona worden we ‘s ochtends wakker van het eerste gedruppel. Het is half 7 maar we schieten snel uit onze slaapzak in de hoop de boel droog in te kunnen pakken. Echter tevergeefs.......... al snel begint het te plensen en is alles nat. Wat hebben wij een geluk dat we gisteren Verona in de zon hebben bezocht. Dat ziet er dan toch net even wat anders uit. We verlaten Verona dus in de regen en maken een korte tocht van 60 km naar Montagnana. We fietsen door het vlakke boerenland waarin zelfs een aantal kanalen lopen en we krijgen het gevoel terug te zijn in Nederland. Maar behalve het vlakke land en het weer is alles Italiaans, de huizen, het eten en de mensen.

Als we in Montagnana zijn aangekomen is het gelukkig droog geworden en we bezoeken het stadje wat bekend is om zijn ham (prosciutto) . Het is een rustig stadje dat geheel wordt omsloten door indrukwekkende middeleeuwse stadsmuren en maar liefst 24 torens en vier stadspoorten.

Na een uitgebreide lunch, met ham natuurlijk, nemen we onze intrek in een jeugdherberg. We kunnen er een private kamer (6-persoonskamer) krijgen en hoeven dus niet te delen. Anders hadden we liever ons tentje opgezet. Even de luxe van een echt bed :-). Het is ‘s avonds nog even zoeken naar een restaurant maar we eten dan uiteindelijk ook nog de meest geweldige pizza in een onwijs drukke pizzeria. Weer een dag om te genieten..

Ook de volgende dag staat een niet al te lange tocht op het programma. We fietsen in 76 km over een vlak landschap met landerijen naar Ferrera. Aangekomen op de camping worden we lek gestoken door een invasie muggen dus we zetten snel de tent op en vertrekken met de fiets naar de stad Ferrera zo’n 3 kilometer verderop. Ferrara heeft een middeleeuwse kern met smalle bochtige straatjes vermengd met een in de renaissance ontworpen uitbreiding met brede straten groene open ruimten en weelderige palazzi. Een mooie stad om te bezoeken en om mensen te kijken op een terras op een druk plein.

Als we vertrekken uit Ferrera staat een tocht van 73 km naar Bologna op ons programma. De camping in Bologna is werkelijk flut. We zijn de enige kampeerders en het ziet er slecht onderhouden en verlaten uit. We zetten snel onze tent op want ook hier hebben we weer last van een invasie muggen en nemen de bus naar Bologna. Het lukt ons niet om de bus te betalen. De chauffeur verwijst ons nors naar een aantal plaatsen achterin de bus waar we dan ook braaf plaatsnemen. Bologna is druk maar een fantastische stad. Het heeft 1 van de grootste en best bewaarde historische stadkernen van Europa. We zijn er vroeg dus we hebben heerlijk de tijd om een paar uur te slenteren en lekker te eten alvorens we de bus terugnemen. Voor de terugreis doen we geen moeite meer om de bus te betalen. Oeps......

Dan wordt het tijd de Apennijnen over te gaan. Van te voren zien we dat het een pittige tocht wordt want we moeten 2 passen over; de Passo di Raticosa en de Passo della Futa en er moeten 1310 klimmeters worden genomen. Vanaf Bologna gaan we direct de Apennijnen in en zien al snel hoe mooi dit middelgebergte is. We genieten van het landschap en de fantastische uitzichten maar de tocht blijkt zwaar te zijn. Het is een complete interval traininge want uiteindelijk klimmen we zo’n 60 km af en aan in de zinderende hitte en we zijn moe en blij als we in Monte di Fo aankomen. Deze dag evenaart wat ons betreft de zwaarte van de dag in de Arlbergpas waarvan de klim in feite maar 35 km duurde. De camping in Monte di Fo is fantastisch. Het warme ontvangst voelt heerlijk aan. De sfeer en de faciliteiten zijn prima. Eindelijk weer eens....we waren nogal teleurgesteld in de campings in Italie tot nu toe maar het kan dus gewoon wel. We ontmoeten een stel uit Groningen die in 2 maanden naar Rome fietsen en raken in gesprek en hebben samen heerlijk gegeten. Overigens is het levensonderhoud in Italie niet duur. Een camping heb je meestal voor onder de 20 Euro en een pizza of pasta rond de 5-6 Euro. Hoewel dat straks in Florence en omgeving wel anders zal zijn. Voor onze picknicklunch halen we meestal brood, kaas, sinaasappelsap, yoghurt, bananen en zijn dan rond de 7 - 8 Euro kwijt.

En dan vandaag.....de tocht via Fiesole naar Florence. Eerst dalen we van de Monte di Fo af om vervolgens weer een 8 km klim van 5 % naar Fiesole te klimmen.Vanaf Fiesole dalen we af naar Florence met steeds een prachtig uitzicht over het prachtige land met de stad.

Morgen nog zo’n 50 km naar Certaldo, onze uiteindelijke eindbestemming. Nog 1 hele week lang in de relaxstand in een prachtig landhuis met prive zwembad samen met Frans, Wieske, Hans en Nel. Even niet meer fietsen en nagenieten van al het moois wat we de afgelopen weken hebben gezien. Zojuist vroeg iemand ons wat we nu feitelijk het mooiste gebied vonden. Daar moesten we even over nadenken want we hebben veel diversiteit en moois gezien. Uiteindelijk zijn er 2 die eruit schieten wat ons betreft: de Apennijnen om zijn prachtige uitzichten en vriendelijke sfeer en Zuid Tirol, net over de grens in Italië vanwege het prachtige landschap, de bergen en de mooie plaatsjes.

De laatste keer dat we ons weblog hebben bijgewerkt lijkt alweer zo lang geleden maar in werkelijkheid is het maar een paar dagen. Tijdens zo’n trektocht krijg je zoveel indrukken dat 1 dag wel op 1 week lijkt. Toch maar weer proberen iets van die indrukken op te schrijven. Echter steeds meer beginnen we te beseffen dat onze verhalen slechts een slap aftreksel zijn van alles wat we beleven. We adviseren jullie gewoon allemaal deze reis per fiets te maken. Je krijgt er echt geen spijt van. Het is echt een waanzinnig mooie reis die onze voorstelling, die toch wel levendig was, overtreft met een diversiteit aan landschappen en sferen. Lekker eten, leuke en lieve ontmoetingen en vooral sportief genieten. De verscheidenheid aan indrukken hebben alle muizenissen van thuis verdreven en van ons zeer tevreden mensen gemaakt.

Het vorige weblog hebben we geschreven in Camping via Claudiasee in Pfunds (Oostenrijk). De regen kwam toen met bakken uit de hemel en dat is de hele nacht doorgegaan. Dat is dan toch wel onrustig slapen in zo’n klein tentje maar gelukkig hadden we deze op een heuveltje neergezet en liepen we niet het risico weg te dobberen. Op de camping was een soort speelhonk “Turm” met tafels en banken en daar hebben we ‘s ochtends de natte spullen naar toe verhuisd zodat we niet in de regen alles hoefden in te pakken. Toen wij rond 9 uur vertrokken werd het zowaar droog en fietsten we langs 4 grensovergangen (1x Zwitserland, 2 x Oostenrijk en 1 x Italië) de gewraakte Reschenpass op. Deze pas is lang niet zo zwaar als de Arlbergpass die we 2 dagen eerder hebben gedaan maar zwaar genoeg om toch weer even kapot te gaan. Vlak voordat we de pas nemen gaan we definitief Italië in en als we eindelijk de pas overwonnen hebben is het afdalen geblazen. Italië blijkt geweldige fietspaden te hebben door landelijk gebied die ons van stad naar stad brengen. We fietsen door fruitgaarden, langs wijnvelden, door schitterende dorpjes en steeds weer tussen de machtige dichtbegroeide bergen. We maken de dag nog met 100 km vol.

De volgende dag fietsen we in 113 km naar een nieuwe en lastig te vinden camping even voorbij Trento in Romagnano bij Agricultur B&B accommodatie. Landschappelijk gezien is deze route een voortzetting van de vorige. Ook nu gaat de route vrijwel steeds over het fietspad langs de Adige, het Italiaanse wijngebied.

Gisteren vervolgden we onze tocht (98 km) naar Verona. Het dal wordt smaller en intiemer met slechts hier en daar een dorpje met rustieke huizen rond een oud kerkje. Kort na vertrek lukt het ons toch weer om de Schwalbe marathon extreme banden, die niet kapot kunnen volgens de verkooppraatjes, lek te rijden. Een schroef van zo’n 3 cm boord zich volledig in de band....en dat kunnen ze dan toch niet hebben :-).

Ondertussen zijn Frans en Wieske met de auto onderweg naar Toscane en het lukt wonderbaarlijk om elkaar onderweg te ontmoeten. Na een paar telefoontjes wijken we even kort af van de route en drinken samen met hen een koffie in het gezellige dorpje Ala. Erg leuk en bijzonder.

En dan komt de 17e dag........we hebben 16 dagen achter elkaar en 1450 km gefietst. Verona moet een geweldige stad zijn en we besluiten hier een rustdag te nemen. We checken in op de camping dichtbij en hoog boven het centrum. Het is even klimmen maar vanaf de camping heb je een prachtig uitzicht over Verona. Het is een soort terrascamping. De plaatsjes zijn superklein, het tentje past net en de faciliteiten zijn net op het randje. Maar goed.......Verona is het waard. We gaan vroeg de stad in en slenteren een dag door “klein” Rome. We bezoeken de Arena, het balkon van Julia, sfeervolle pleinen en genieten bovenal van het heerlijke eten, mensen kijken en de prosecco..

We komen met regen aan in Bludenz en besluiten voor deze nacht een hotel te nemen in het centrum van deze leuke stad. ‘s Avonds genieten we van een echt fantastische maaltijd in een Italiaans restaurant (Alte Rathaus) en hebben we een comfortabele nacht in het hotel. En dat is allemaal maar goed ook want vandaag moet het gebeuren. Al maandenlang kijk ik tegen deze dag op.....DE zwaarste etappe van de hele route: de Arlbergpass van 1793 meter.....maar bij nader inzien ook 1 van de meest indrukwekkende, met ruige bergen, lieflijke dorpjes en hier en daar nog sneeuw langs de weg. Je kan vanaf Langen een trein nemen die dan een tunnel van ruim 10 km induikt om er pas in St. Anton weer uit te komen, maar dan doen we natuurlijk niet. We willen de top bedwingen, de pas en de berg over....dat moet een geweldige kick geven !!!

Na Bludenz gaat de route door het smalle Klostertal dieper de bergen in. De oude hoofdweg door de dorpen is rustig en gaat in het begin op een paar korte stukjes na heel geleidelijk omhoog. Na Klosterle wisselen hellingen van 7 - 10 % af met lichtere gedeelte. De laatste 6 km (tot 10 %) is een crime........we trappen dapper door en maken regelmatig een korte stop.....het is waanzinnig zwaar en er komt geen eind aan.......EINDELIJK zijn we daar....op de top...bijna 1800 meter....we zijn kapot....(Robert: ......... dat is pas vakantie!.........) en emotioneel......de tranen blijven niet uit (bij Anne Marie) ......we hebben het gehaald......de afdaling kan beginnen.

In korte tijd dalen we af naar het kleine plaatsje Pettneu, even verder dan de toeristenplaats St. Anton am Arlberg, afdalen gaat een stuk sneller dan stijgen. Daar blijkt de camping gesloten te zijn. Ook dat nog.....en we zijn al zo moe ! We besluiten niet naar een volgende camping te zoeken en fietsen terug naar het dorp om een overnachtingsplek te zoeken en vinden uiteindelijk het mooie Haus Durri. De vriendelijke gastvrouw is zo schattig....niets is haar teveel en de kamer is super en heeft een heerlijk balkon. Met een wijntje en een nootje is het heerlijk bijkomen van ons avontuur.

Echter de volgende dag staat ons volgende avontuur alweer op het programma. Vandaag willen we de Reschenpass over (1520 meter), een tocht van 77 km. Tot Pfunds gaat de tocht door het dal van de woest schuimende Inn, langs schattige kerkjes en weiden vol wilde bloemen en berghellingen met dichte bossen. Net als we aan de thee op een bankje onder een oude boom zitten begint er boven ons iets hard te kraken.....we nemen de benen en rennen snel bij het bankje weg en we zien een grote tak vlak achter ons bankje neerkletteren. We zijn ons werkelijk rot geschrokken en vertrouwen de boom helemaal niet meer. We vertrekken snel weer en vervolgen onze tocht.

Het regent zachtjes af en aan en de benen voelen niet goed.......we besluiten er na 57 km in Pfunds de brui aan te geven en zoeken de camping op. Die Reschenpass ligt er morgen ook nog.......hopelijk wordt het weer dan iets beter want vanmiddag komt het echt met bakken uit de hemel.......alhoewel de weersvoorspellingen niet veel goeds laten zien.

We zitten nog steeds harstikke op schema. Vanmiddag zijn we Bludenz aangekomen en hebben we er bijna 1050 km opzitten. Doordat we lange fietsdagen maken en de campings vaak geen wifi hebben zijn onze meldingen wat onregelmatig. Hier even een snelle update.

De laatste update kwam uit Sorgenloch en daar hadden we regen. Na 2 dagen regen is de zon gaan schijnen en hebben we 4 dagen kunnen genieten van de zomer. Helaas hebben we vandaag de tocht naar Bludenz veel onweer en regen gehad.

Tot Karlsruhe hebben we redelijk vlakke etappes gehad maar na Karlsruhe is het gedaan met de vlakke etappes en worden de idyllische beekdalen, akkers en dichte bossen afgewisseld met stevige klimpartijen. We fietsen door het Zwarte Woud en het is prachtig hier.....mooi groen en heel afwisselend. Bij de boeren langs onze route kopen we aalbessen en aardbeien. Daar staan de velden vol van en voor € 1,= elk kopen we een pond aalbessen en een pond aardbeien. De aardbeien, die we afspoelen met water uit onze bidon, hebben we als lunch gegeten. Heerlijk zoet op een vers broodje...we genieten!. Echter....al diezelfde avond beginnen de jeukende bultjes bij ons op te komen. Thuis kunnen we heel goed tegen aardbeien maar dat smaakt vaak naar niet veel meer dan water......maar ik kan me nog herinneren dat ik vroeger de aardbeien ook met warm water moest wassen omdat ik anders bultjes kreeg.......afijn, we gaan er maar vanuit dat de bultjes en de jeuk binnen een paar dagen verdwijnen. Vervelend is het wel !

De camping in Karlsruhe is waardeloos en vreselijk duur, biergarten en restaurant zijn gesloten! Gelukkig is onze stop op de camping van Tubingen weer helemaal okay. Het is erg druk omdat vanwege de Hemelvaartweekend en de trekkersveldjes staan vol. Toch best wel gezellig want iedereen heeft zo zijn eigen verhaal. We vinden het jammer dat we niet een dag langer in Tubingen kunnen blijven. Tubingen is een gemoedelijke en schilderachtige studentenstad aan de Neckar met mooie vakwerkhuizen. Maar we moeten door....de zwaarste etappe tot de grens met Oostenrijk staat ons te wachten...de beklimming van de Schwabische Alb. Als we vanaf Tubingen naar de “alb” toe fietsen maakt de Schwabische alb al indruk op ons en rijst als een onverbiddelijke muur zo’n 400 meter boven de stad uit. Het hoogste punt van de Alb ligt op 737 m, boven gekomen blijkt de Alb een golvende hoogvlakte met akkers, bossen en dorpjes die landelijke rust uitstralen.

Eergisteren hebben we overnacht op camping Sigmaringen. Sigmaringen is een gezellige plaats en was de hoofdstad van het vorstendommetje van de Zwabische tak van het vorstenhuis Hohenzollern. Hun romantisch ogende slot boven de Donau is Sigmaringen’s belangrijkste bezienswaardigheid.

Gisteren zijn we in Wasserburg aan de Bodensee aangekomen. Na de vriendelijke heuvels en zachtglooiende velden komen we in de toeristenplaatsjes aan de Bodensee terecht. Een soort Spanje in Duitsland. Er is een luxe boulevard en tal van eetgelegenheden en accommodaties. Op de achtergrond tekenen de Alpen zich af en daar willen we nog niet aan denken. Vandaag dan uiteindelijk toch die Alpen in. Op zich nog niet zo’n spectaculaire tocht. We hebben slechts 150 meter hoogte gewonnen maar de bergen worden veel hoger. Morgen de grote uitdaging....de Arlberpas.

Naast die vervelende aardbeienbultjes hebben we te maken met nog een aantal kleine tegenslagen. Zo blijken onze self inflating matjes ineens lek te zijn en liggen we een aantal nachten op de grond in plaats van de riante 2 cm erboven. De lek zoeken of plakken lijkt ondoenlijk. Gelukkig zijn we er vandaag in Lindau in geslaagd (na 6 nachten ongein) opblaasbare matrasjes te kopen. Ook de tent hebben we moeten repareren. Ineens hadden we een stuk belijning in ons hand. Nu hebben we die tent 20 jaar geleden gekocht in de aanbieding bij V&D voor 96 gulden (€ 45,=) en ook de matjes zijn rond dezelfde tijd gekocht dus............misschien moeten we toch maar weer eens investeren in wat nieuw equipment.

Maar had dat niet pas aan het eind van de vakantie kapot kunnen gaan? En helaas......ondanks de schwalbe marathon banden die niet stuk kunnen ook weer eens een lekke band :-(.

Maar met de opsomming van deze nutteloze tegenslagen was de grootste klapper gisteren dat we bijna onderdeel uitmaakten van een ongeluk tussen 2 auto’s. Gelukkig was er alleen maar blikschade. Zo half in de middag moeten we een drukke voorrangsweg over en staan we naast een auto te wachten om over te kunnen. Het is erg druk en op de voorrangsweg geeft een auto met zijn knipperlicht aan dat hij naar rechts wil. De auto naast ons trekt op en de auto die aangaf naar rechts te willen gaat rechtdoor en knalt er vol in. Heel veel blik vliegt in het rond en we hebben mazzel dat dit ons allemaal niet raakt. De bestuurder van de auto die naast ons stond is gelijk bezorgd en vraagt of geen van de rondvliegende stukken ons geraakt heeft en vraagt ons daarnaast gelijk te getuigen. Al met al een oponthoud van 3 kwartier en wat sensatiefoto’s rijker. Aangekomen op de camping in Wasserberg, nemen we gelijk een Weihenstephaner‘ biertje om bij te komen.

We vertrekken wat later uit Euskirchen als dat we gewend zijn. Pas om 09.00 uur :-) zitten we uitgeslapen en voorzien van een uitstekend ontbijt op de fiets. We hebben deze nacht niet op een camping geslapen omdat deze in dit gebied niet voor handen is dus hebben we gekozen voor een eenvoudig hotel. De tocht vervolgt zich door de uitlopers van de Eifel richting de Rijn. Vlak voor Remagen ontmoeten we een stel “Aussies” uit Sydney die in 3 maanden per fiets Europa willen ontdekken en een stel Groningers die een gedeelte van hun monstertocht naar Nepal aan het verorberen zijn. Na een tijd lang gekletst te hebben spreken we af vanavond op de camping in Koblenz verder te kletsen en we gaan elk ons weegs. Tegen het middaguur zijn we in Remagen en hier doen we wat boodschappen voor de lunch. Op het menu van deze middag staat een homp brood met tomaten en mozzarella en eenzelfde homp met tonijn salade. Dit gecombineerd met een pak multi vruchtendrank maakt deze overheerlijke lunch compleet.

Na Remagen loopt de route langs de Rijn en dus lekker vlak. Vanwege de warmte (ruim 30 graden) stoppen we regelmatig. Omdat de fiets erg stoffig is doordat we gisteren op de route van Paarlo naar Euskirchen zo’n 60 km over een stoffige “dirt road” hebben gereden komen we, als we langs een wasstraat in Andernach rijden, op het idee om de fiets een wasbeurt te geven. Even de bagage afkoppelen en lekker de hoge druk erop.

Rond half 5 komen we in Koblenz aan maar helaas blijkt de camping een bouwput. De verbouwing van de camping had midden april gereed moeten zijn maar helaas.....we moeten verplicht nog 16 km doorfietsen naar Brey voor de volgende camping. Om 18.00 uur komen we na totaal 105 km fietsen aan. Het is nog steeds prachtig weer en nadat we ons tentje hebben opgezet en heerlijk in het lokale restaurant hebben gegeten drinken we nog wat bij de kroeg van de camping. Rond 9 uur komen de “Groningers” Jort en Valetha aan en we drinken er nog maar een :-) voor de gezelligheid. Het blijft tot laat heerlijk buiten en we kruipen tegen middernacht ons tentje in.

Als we de ochtend van 31 mei om 07.00 uur wakker worden is het nog onbewolkt maar helaas is dat slechts van korte duur. Als we om 08.30 uur vertrekken is het nog droog maar snel komen de eerste buien. Eerst kort en later lang.....bah !

We fietsen nog geruime tijd langs de Rijn langs vele burchten en door schattige plaatsjes als Boppard, Oberwesel en Bacharach. We zien ook de passagiersschepen (o.a. Feenstra Rijn lijn) varen en begrijpen heel goed waarom deze boten altijd zo vroeg volgeboekt zijn. Dit is een prachtig stukje Duitsland. Na zo’n 80 km zijn we de regen zat en besluiten we een overnachting te zoeken. Met deze regen fietsen we niet door naar de eerste camping in Leeheim die pas op een totale dagafstand van120 km is. In het eerste dorp waar we komen is het hotel opgeheven en in het tweede (Nieder-Olm) zijn de 2 hotels vol. De vriendelijke dame van het hotel belt voor ons (die zielige verregende Nederlandse fietsers) naar de diverse hotels en boekt uiteindelijk voor ons het Schlosshotel Sorgenloch....niet goedkoop maar wel op redelijk korte afstand. Na 89 km fietsen checken we verregend en modderig in, in het luxe hotel. We zijn ontzettend blij met de mooie kamer en de warme douche.

Totaal 505 km.

Eindelijk!!! we hebben er maanden naar uitgekeken.....maar de fietsreis naar Florence is begonnen.

Met samengeknepen billen hebben we de weersvooruitzichten de afgelopen dagen nauwgezet gevolgd. Het zal toch niet waar zijn....wekenlang is het mooi weer maar op vrijdag 27 mei, de dag van ons vertrek, wordt er regen voorspeld en keldert de temperatuur naar 15 graden.

En het is inderdaad fris als we, uitgezwaaid door buren en vrienden, uiteindelijk om iets over 09.00 uur vertrekken. En het gaat goed..........de sterke wind hebben we volledig mee en we fietsen of vliegen in een mum van tijd naar Moergestel. Een paar kilometer voor Moergestel bezoeken we nog even Kloosterbrouwerij La Trappe en genieten natuurlijk van het heerlijke bier samen met de bitterballen. Een rit van totaal 106 km en we hebben het droog gehouden :-). We vinden een kleine camping “Irene Hoeve”gaan lekker eten en vroeg naar bed....want het is koud.

De tweede dag is de laatste in Nederland en we fietsen van Moergestel naar Paarlo. Om 08.15 uur zitten we al op de fiets. Helaas is de wind wat gedraaid en we moeten wat meer werken dan gisteren. Na 99 km rijden we de camping van Paarlo binnen. Het tent-opzet-ritueel kan weer beginnen en gaat ons goed af. We zijn weer helemaal in onze nopjes.

Naast ons op de camping in Paarlo staan vakantiefietsers. Jelmer mocht met zijn vader mee op de fiets naar Rome omdat hij examen heeft gedaan voor het VWO. Vader en zoon willen in krap 3 weken van Dronten naar Rome fietsen....en wij al denken dat we een krap schema hebben! Het is leuk om te merken dat onder fietsers er altijd direct een klik is. We zitten gevieren de hele avond voor de tent en wisselen ervaringen en tips uit en gaan uiteindelijk een tweede koude nacht tegemoet.

De zondag 29 mei begint weer vroeg en even voor half 9 vertrekken we van onze goed verzorgde kleine camping. Een tocht van 106 km voert ons vandaag naar Euskirchen. Het grootste gedeelte van de eerste 60 km door een parkachtig gebied met gravel. Dat kost nog best veel energie. De hemel trekt ‘s middags voor het eerst sinds ons vertrek open. Heerlijk dat zonnetje. De laatste 46 km is een prachtig weids gebied met wat leuke klimmetjes (een kleine 400 hoogtemeters) met heerlijke afdalingen. In Euskirchen nemen we een hotel omdat hier in de weide omtrek geen campings zijn. Wel jammer vinden wij, want kamperen doen wij het liefste. Nu ja, morgen dan maar weer........ Helaas vandaag ook het eerste pijntje. De buitenkant knie van Anne Marie laat zich aardig horen. Hopelijk levert dat morgen geen problemen op.......................

De keuze van onze nieuwe uitdaging is min of meer gedwongen gemaakt. Onze “oude” buurtjes hadden bedacht dat de kosten voor het huren van een luxe landhuis in Toscane met 3 stellen goed te betalen was. Toen het idee tijdens een gezellige avond uit werd geopperd om dat dan maar met z’n zessen te gaan doen, hebben we daar niet heel lang over na hoeven denken. Samen hebben Robert en ik al eens gesproken over een fietstocht naar Florence of Rome. Dus waarom niet? Het wordt dus Florence en op 27 mei a.s. zullen we de eerste kilometers weer gaan vreten.

Onze medereizigers Frans en Wieske zullen samen met hun hond met de auto reizen en Hans en Nel zullen via Pisa invliegen. Als alles volgens plan verloopt (en daar gaan we vanuit) zullen we elkaar op 18 juni treffen en samen nog 1 week genieten in een prachtig landhuis in Certaldo (zie foto) zo’n 80 kilometer onder Florence. Daarna laten we de fietsen naar huis vervoeren en zullen we zelf het vliegtuig nemen.

Het wordt voor ons nog een hele uitdaging om een kleine 2000 km in 23 dagen te fietsen. Zeker omdat ik (Anne Marie) op dit moment aan het tobben ben met een hardnekkige hardloopblessure. Maar goed, we hebben nog ruim 2 maanden te gaan voor we op pad gaan dus; fingers crossed.

Voor deze tocht hebben we gekozen voor de route van Hans Reitsma. Deze route naar Florence is te verdelen in 2 delen. In het eerste gedeelte van Vlaardingen naar Bregenz zijn de bergen nog bescheiden en voert van de Hollandse polders en rivierenlandschappen via de Rijn met zijn romantische burchten en het vriendelijke heuvelland van Zuid Duitsland naar de Bodensee aan de voet van de Alpen. De enige “zware” etappe verwachten we als we de “Schwäbische Alb” moeten beklimmen.

Het tweede deel gaat de route over de Alpen en voert over de indrukwekkende Alpen en de lieflijke Apennijnen met in totaal ongeveer 5100 hoogteverschil. Onderweg zullen we historische steden als Trento, Verona, Ferrara en Bologna passeren. Er zijn 2 onzekerheden in dit tweede gedeelte. We zullen namelijk 2 bergpassen moeten bedwingen. De eerste is de Arlbergpas (1793m) en vervolgens worden we geconfronteerd met de Reschenpas (1520 m). Die bergpassen met stijgingspercentages tot 10 % zijn met een volbepakte tandem incl. aanhanger met onze kampeerspullen weer heel spannend en een enorme uitdaging..............