We zitten nog steeds harstikke op schema. Vanmiddag zijn we Bludenz aangekomen en hebben we er bijna 1050 km opzitten. Doordat we lange fietsdagen maken en de campings vaak geen wifi hebben zijn onze meldingen wat onregelmatig. Hier even een snelle update.

De laatste update kwam uit Sorgenloch en daar hadden we regen. Na 2 dagen regen is de zon gaan schijnen en hebben we 4 dagen kunnen genieten van de zomer. Helaas hebben we vandaag de tocht naar Bludenz veel onweer en regen gehad.

Tot Karlsruhe hebben we redelijk vlakke etappes gehad maar na Karlsruhe is het gedaan met de vlakke etappes en worden de idyllische beekdalen, akkers en dichte bossen afgewisseld met stevige klimpartijen. We fietsen door het Zwarte Woud en het is prachtig hier.....mooi groen en heel afwisselend. Bij de boeren langs onze route kopen we aalbessen en aardbeien. Daar staan de velden vol van en voor € 1,= elk kopen we een pond aalbessen en een pond aardbeien. De aardbeien, die we afspoelen met water uit onze bidon, hebben we als lunch gegeten. Heerlijk zoet op een vers broodje...we genieten!. Echter....al diezelfde avond beginnen de jeukende bultjes bij ons op te komen. Thuis kunnen we heel goed tegen aardbeien maar dat smaakt vaak naar niet veel meer dan water......maar ik kan me nog herinneren dat ik vroeger de aardbeien ook met warm water moest wassen omdat ik anders bultjes kreeg.......afijn, we gaan er maar vanuit dat de bultjes en de jeuk binnen een paar dagen verdwijnen. Vervelend is het wel !

De camping in Karlsruhe is waardeloos en vreselijk duur, biergarten en restaurant zijn gesloten! Gelukkig is onze stop op de camping van Tubingen weer helemaal okay. Het is erg druk omdat vanwege de Hemelvaartweekend en de trekkersveldjes staan vol. Toch best wel gezellig want iedereen heeft zo zijn eigen verhaal. We vinden het jammer dat we niet een dag langer in Tubingen kunnen blijven. Tubingen is een gemoedelijke en schilderachtige studentenstad aan de Neckar met mooie vakwerkhuizen. Maar we moeten door....de zwaarste etappe tot de grens met Oostenrijk staat ons te wachten...de beklimming van de Schwabische Alb. Als we vanaf Tubingen naar de “alb” toe fietsen maakt de Schwabische alb al indruk op ons en rijst als een onverbiddelijke muur zo’n 400 meter boven de stad uit. Het hoogste punt van de Alb ligt op 737 m, boven gekomen blijkt de Alb een golvende hoogvlakte met akkers, bossen en dorpjes die landelijke rust uitstralen.

Eergisteren hebben we overnacht op camping Sigmaringen. Sigmaringen is een gezellige plaats en was de hoofdstad van het vorstendommetje van de Zwabische tak van het vorstenhuis Hohenzollern. Hun romantisch ogende slot boven de Donau is Sigmaringen’s belangrijkste bezienswaardigheid.

Gisteren zijn we in Wasserburg aan de Bodensee aangekomen. Na de vriendelijke heuvels en zachtglooiende velden komen we in de toeristenplaatsjes aan de Bodensee terecht. Een soort Spanje in Duitsland. Er is een luxe boulevard en tal van eetgelegenheden en accommodaties. Op de achtergrond tekenen de Alpen zich af en daar willen we nog niet aan denken. Vandaag dan uiteindelijk toch die Alpen in. Op zich nog niet zo’n spectaculaire tocht. We hebben slechts 150 meter hoogte gewonnen maar de bergen worden veel hoger. Morgen de grote uitdaging....de Arlberpas.

Naast die vervelende aardbeienbultjes hebben we te maken met nog een aantal kleine tegenslagen. Zo blijken onze self inflating matjes ineens lek te zijn en liggen we een aantal nachten op de grond in plaats van de riante 2 cm erboven. De lek zoeken of plakken lijkt ondoenlijk. Gelukkig zijn we er vandaag in Lindau in geslaagd (na 6 nachten ongein) opblaasbare matrasjes te kopen. Ook de tent hebben we moeten repareren. Ineens hadden we een stuk belijning in ons hand. Nu hebben we die tent 20 jaar geleden gekocht in de aanbieding bij V&D voor 96 gulden (€ 45,=) en ook de matjes zijn rond dezelfde tijd gekocht dus............misschien moeten we toch maar weer eens investeren in wat nieuw equipment.

Maar had dat niet pas aan het eind van de vakantie kapot kunnen gaan? En helaas......ondanks de schwalbe marathon banden die niet stuk kunnen ook weer eens een lekke band :-(.

Maar met de opsomming van deze nutteloze tegenslagen was de grootste klapper gisteren dat we bijna onderdeel uitmaakten van een ongeluk tussen 2 auto’s. Gelukkig was er alleen maar blikschade. Zo half in de middag moeten we een drukke voorrangsweg over en staan we naast een auto te wachten om over te kunnen. Het is erg druk en op de voorrangsweg geeft een auto met zijn knipperlicht aan dat hij naar rechts wil. De auto naast ons trekt op en de auto die aangaf naar rechts te willen gaat rechtdoor en knalt er vol in. Heel veel blik vliegt in het rond en we hebben mazzel dat dit ons allemaal niet raakt. De bestuurder van de auto die naast ons stond is gelijk bezorgd en vraagt of geen van de rondvliegende stukken ons geraakt heeft en vraagt ons daarnaast gelijk te getuigen. Al met al een oponthoud van 3 kwartier en wat sensatiefoto’s rijker. Aangekomen op de camping in Wasserberg, nemen we gelijk een Weihenstephaner‘ biertje om bij te komen.